In November 2018, Greta Thunberg gave a TEDx talk in Stockholm. I am very impressed with the clarity of Greta’s statements. And it resonates with what I learned myself in the past years. If you find inaccuracies in her statements, please discuss!
Please share the video and use the translations in your language to post in social media, etc.!
(Update: Now also on TED itself)
Table of contents
→ ENGLISH TRANSCRIPT
→ SPANISH TRANSLATION
→ FRENCH TRANSLATION
→ GREEK TRANSLATION
→ ITALIAN TRANSLATION
(For a German translation see this earlier blog post.)
ENGLISH ORIGINAL TRANSCRIPT
When I was about 8 years old, I first heard about something called ‘climate change’ or ‘global warming’. Apparently, that was something humans had created by our way of living. I was told to turn off the lights to save energy and to recycle paper to save resources.
I remember thinking that it was very strange that humans, who are an animal species among others, could be capable of changing the Earth’s climate. Because, if we were, and if it was really happening, we wouldn’t be talking about anything else. As soon as you turn on the TV, everything would be about that. Headlines, radio, newspapers: You would never read or hear about anything else. As if there was a world war going on, but no one ever talked about it. If burning fossil fuels was so bad that it threatened our very existence, how could we just continue like before? Why were there no restrictions? Why wasn’t it made illegal?
To me, that did not add up. It was too unreal.
So, when I was 11, I became ill, I fell into depression, I stopped talking, and I stopped eating. In two months, I lost about 10 kilos of weight. Later on, I was diagnosed with Asperger’s syndrome, OCD and selective mutism. This basically means, I only speak, when I think it is necessary.
Now is one of those moments.
For those of us, who are on the spectrum, almost everything is black or white. We aren’t very good at lying and we usually don’t enjoy participating in the social games that the rest of you seem so fond of. I think, in many ways, that we autistic are the normal ones and the rest of the people are pretty strange. Especially when it comes to the sustainability crisis: Where everyone keeps saying that climate change is an existential threat and the most important issue of all. And yet, they just carry on like before.
I don’t understand that. Because if the emissions have to stop, then we must stop the emissions. To me, that is black or white. There are no gray areas when it comes to survival. Either we go on as a civilization or we don’t.
We have to change.
Rich countries like Sweden need to start reducing emissions by at least 15% every year. And that is so that we can stay below a 2° warming target. Yet, as the IPCC has recently demonstrated, aiming instead for 1.5 °Celsius would significantly reduce the climate impacts. But we can only imagine what that means for reducing emissions.
You would think the media and every one of our leaders would be talking about nothing else. But they never even mention it.
Nor does anyone ever mentioned the greenhouse gases already locked in the system. Nor that air pollution is hiding some warming; so that, when we stop burning fossil fuels, we already have an extra level of warming – perhaps as high as 0.5 to 1.1 °Celsius.
Furthermore, does hardly anyone speak about the fact that we are in the midst of the sixth mass extinction: With up to 200 species going extinct every single day. That the extinction rate is today between 1000 and 10 000 times higher than what is seen as normal.
Nor does hardly anyone ever speak about the aspect of equity or climate justice, clearly stated everywhere in the Paris agreement, which is absolutely necessary to make it work on a global scale. That means that rich countries need to get down to zero emissions within 6 to 12 years with today’s emission speed. And that is so that people in poorer countries can have a chance to heighten their standard of living by building some of the infrastructures that we have already built, such as roads, schools, hospitals, clean drinking water, electricity, and so on. Because, how can we expect countries like India or Nigeria to care about the climate crisis if we, who already have everything, don’t care even a second about it or our actual commitments to the Paris agreement?
So why are we not reducing our emissions? Why are they in fact still increasing? Are we knowingly causing a mass extinction? Are we evil?
No, of course, not. People keep doing what they do because the vast majority doesn’t have a clue about the actual consequences for their everyday life. And they don’t know that rapid change is required.
We all think we know and we all think everybody knows. But we don’t.
Because, how could we? If there really was a crisis, and if this crisis was caused by our emissions, you would at least see some signs. Not just flooded cities. Tens of thousands of dead people and whole nations leveled to piles of torn down buildings. You would see some restrictions.
But no. And no one talks about it. There are no emergency meetings, no headlines, no breaking news. No one is acting as if we were in a crisis.
Even most climate scientists or green politicians keep on flying around the world, eating meat and dairy.
If I live to be 100, I will be alive in the year 2103. When you think about the future today, you don’t think beyond the year 2050. By then I will, in the best case, not even have lived half of my life. What happens next? In the year 2078, I will celebrate my 75th birthday. If I have children or grandchildren, maybe they will spend that day with me. Maybe they will ask me about you, the people who were around back in 2018. Maybe they will ask why you didn’t do anything while there still was time to act. What we do or don’t do right now, will affect my entire life and the lives of my children and grandchildren. What we do or don’t do right now, me and my generation can’t undo in the future.
So, when school started in August of this year, I decided that this was enough. I set myself down on the ground outside the Swedish parliament. I school-striked for the climate.
Some people say that I should be in school instead. Some people say that I should study, to become a climate scientist so that I can solve the climate crisis.
But the climate crisis has already been solved. We already have all the facts and solutions. All we have to do is to wake up and change.
And why should I be studying for a future that soon will be no more, when no one is doing anything whatsoever to save that future? And what is the point of learning facts in the school system, when the most important facts given by the finest science of that same school system clearly means nothing to our politicians and our society?
Some people say that Sweden is just a small country and that it doesn’t matter what we do. But I think that if a few children can get headlines all over the world just by not coming to school for a few weeks, imagine what we could all do together if we wanted to?
Now we’re almost at the end of my talk and this is where people usually people usually start talking about hope. Solar panels, wind power, circular economy, and so on. But I’m not going to do that. We’ve had 30 years of pep talking and selling positive ideas. And I’m sorry but it doesn’t work because if it would have, the emissions would have gone down by now. They haven’t.
And yes, we do need hope. Of course, we do. But the one thing we need more than hope is action. Once we start to act, hope is everywhere. So instead of looking for hope, look for action. Then and only then, hope will come today.
Today we use 100 million barrels of oil every single day. There are no politics to change that. There are no rules to keep that oil in the ground. So, we can’t save the world by playing by the rules, because the rules have to be changed.
Everything needs to change and it has to start today.
Thank you.
SPANISH TRANSLATION
Traducción al español del Discurso TEDx de Greta Thunberg (2018-11-24)
Cuando tenía unos 8 años, escuché por primera vez sobre algo llamado “cambio climático” o “calentamiento global”. Aparentemente, eso era algo que los humanos habíamos creado por nuestra forma de vivir. Me dijeron que apagara las luces para ahorrar energía y que reciclara papel para ahorrar recursos. Recuerdo que pensé que era muy extraño que los humanos, que son una especie animal entre otras muchas, pudieran ser capaces de cambiar el clima de la Tierra. Porque, si lo fuéramos, y si realmente eso estuviera sucediendo, no estaríamos hablando de otra cosa. Tan pronto como encendieras la televisión, todo trataría de eso. Titulares, radio, periódicos: nunca leerías ni escucharías nada más. Como si hubiera una guerra mundial… pero nadie habla de ello. Si quemar combustibles fósiles era tan malo que amenazaba nuestra existencia: ¿Cómo podríamos continuar del mismo modo que antes? ¿Por qué no habían restricciones? ¿Por qué no se tornó ilegal?
Para mí, eso no cuadraba. Era demasiado irreal.
Entonces, cuando tenía 11 años, me enfermé, caí en depresión, dejé de hablar y dejé de comer. En dos meses perdí unos 10 kilos de peso. Más tarde, me diagnosticaron el síndrome de Asperger, TOC y mutismo selectivo. Esto básicamente significa que solo hablo cuando creo que es necesario.
Ahora es uno de esos momentos.
Para aquellos de nosotros que nos encontramos dentro de ese espectro, casi todo es blanco o negro. No somos muy buenos para mentir y, por lo general, no disfrutamos participando en los juegos sociales por los que el resto de ustedes se apasionan tanto. Creo que, de muchas maneras, los autistas somos los normales y el resto de la gente es bastante extraña. Especialmente cuando se trata de la crisis de sostenibilidad: donde todos dicen que el cambio climático es una amenaza existencial y el problema más importante de todos. Y aun así, simplemente siguen como antes.
No entiendo eso. Porque si las emisiones tienen que parar, entonces debemos detener las emisiones. Para mí, eso es blanco o negro. No hay áreas grises cuando se trata de sobrevivir. O continuamos como una civilización o no lo hacemos.
Tenemos que cambiar.
Países ricos como Suecia necesitan empezar a reducir sus emisiones cada año por lo menos en un 15%. Y eso es para que podamos mantenernos por debajo del objetivo 2° de calentamiento global. Sin embargo, como ha demostrado recientemente el IPCC, el objetivo de 1.5° Celsius reduciría significativamente los impactos climáticos. Pero solo podemos imaginar lo que eso significa en términos de reducción de emisiones.
Usted pensaría que los medios de comunicación y cada uno de nuestros líderes no hablarían de nada más. Pero ni siquiera lo mencionan.
Nadie menciona tampoco los gases de efecto invernadero que ya están atrapados en el sistema. Tampoco de que esa contaminación del aire está reteniendo algo de calentamiento; de modo que, cuando dejamos de quemar combustibles fósiles, ya tenemos un nivel adicional de calentamiento, tal vez tan alto como 0.5 a 1.1° Celsius. (tendremos un nivel extra de calentamiento – quizás tan alto como de 0.5 a 1.1° Celsius.)
Además, casi nadie habla del hecho de que estamos en medio de la sexta extinción en masa: con hasta 200 especies que se extinguen cada día. Que la tasa de extinción es hoy entre 1000 y 10 000 veces más alta de lo que se considera normal.
Casi nadie habla tampoco del aspecto de equidad o de justicia climática, claramente escrito en todas partes dentro del acuerdo de París, que es absolutamente necesario para que funcione a escala global. Eso significa que los países ricos deben reducir a cero las emisiones dentro de 6 a 12 años con la velocidad de emisión actual. Y eso es para que las personas en los países más pobres puedan tener la oportunidad de mejorar su nivel de vida construyendo algunas de las infraestructuras que nosotros ya hemos construido, como carreteras, escuelas, hospitales, agua potable, electricidad, etc. Porque, ¿cómo podemos esperar que países como India o Nigeria se preocupen por la crisis climática si a nosotros, que ya lo tenemos todo, no nos importa ni un segundo nuestros compromisos reales con el acuerdo de París?
Entonces, ¿por qué no estamos reduciendo nuestras emisiones? ¿Por qué, de hecho, siguen aumentando? ¿Estamos causando a sabiendas una extinción masiva? ¿Somos malvados?
No claro que no. La gente sigue haciendo lo que hace porque la gran mayoría no tiene ni idea de las consecuencias reales para su vida cotidiana. Y no saben que se requiere un cambio rápido.
Todos pensamos que sabemos y todos pensamos que todos saben. Pero no lo hacemos.
Porque, ¿cómo podríamos? Si realmente hubiera una crisis, y si esta crisis fuera causada por nuestras emisiones, uno vería al menos algunas señales. No solo ciudades inundadas. Decenas de miles de personas muertas y naciones enteras convertidas en montones de edificios derribados. Verías algunas restricciones.
Pero no. Y nadie habla de ello. No hay reuniones de emergencia, ni titulares, ni noticias de última hora. Nadie está actuando como si estuviéramos en una crisis.
Incluso la mayoría de los científicos climáticos o los políticos ecológicos/verdes siguen volando alrededor del mundo, comiendo carne y productos lácteos.
Si vivo para cumplir 100 años, estaré viva en el año 2103. Cuando pienses en el futuro de hoy, no pienses más allá del año 2050. Para entonces, en el mejor de los casos, ni siquiera habré vivido la mitad de mi vida. ¿Qué pasa después? En el año 2078, celebraré mi 75 cumpleaños. Si tengo hijos o nietos, tal vez pasen ese día conmigo. Tal vez me pregunten por ustedes, las personas que vivieron en 2018. Tal vez me pregunten por qué no hice nada mientras aún había tiempo para actuar. Lo que hagamos o no hagamos en este momento afectará mi vida entera y la vida de mis hijos y nietos. Lo que hagamos o no hagamos ahora mismo, yo y mi generación no podremos deshacerlo en el futuro.
Entonces, cuando la escuela comenzó en agosto de este año, decidí que ya basta. Me coloqué en el suelo afuera del parlamento sueco. Hice huelga escolar por el clima.
Algunas personas dicen que debería más bien acudir a la escuela. Algunas personas dicen que debería estudiar, convertirme en una científica climática para poder resolver la crisis climática.
Pero la crisis climática ya ha sido resuelta. Ya tenemos todos los hechos y las soluciones. Todo lo que tenemos que hacer es despertar y cambiar.
¿Y por qué debería estudiar para un futuro que pronto no existirá más, cuando nadie está haciendo nada para salvar ese futuro? ¿Y qué importa aprender hechos en el sistema escolar, cuando los hechos más importantes dados por la mejor ciencia de ese mismo sistema escolar claramente no significan nada para nuestros políticos y nuestra sociedad?
Algunas personas dicen que Suecia es solo un país pequeño y que no importa lo que hagamos. Pero creo que si unos pocos niños pueden aparecer en los titulares en todo el mundo si no asisten a la escuela durante algunas semanas, ¿imaginen lo que podríamos hacer todos juntos si quisiéramos?
Ahora estamos casi al final de mi charla y aquí es donde la gente usualmente empieza a hablar sobre la esperanza: Paneles solares, energía eólica, economía circular, etc. Pero no voy a hacer eso. Llevamos 30 años hablando y vendiendo ideas positivas. Y lo siento, pero no funciona, porque si funcionara, las emisiones ya habrían bajado. No lo han hecho.
Y sí, necesitamos esperanza. Por supuesto que la necesitamos. Pero lo único que necesitamos más que la esperanza es la acción. Una vez que empezamos a actuar, la esperanza aparecerá en todas partes. Entonces, en lugar de buscar por la esperanza, busca la acción. Entonces y solo entonces, la esperanza saldrá a la luz.
En este momento usamos 100 millones de barriles de petróleo cada día. No hay política para cambiar eso. No hay reglas para mantener ese petróleo en el suelo. Por lo tanto, no podemos salvar al mundo al jugar según las reglas, porque las reglas deben cambiarse.
Todo tiene que cambiar y el cambio tiene que empezar hoy.
Gracias.
FRENCH TRANSLATION
Quand j’avais huit ans, à peu près, j’ai entendu pour la première fois parler de ce qu’on appelle le « changement climatique » ou le « réchauffement planétaire ». Apparemment, c’était quelque chose que les humains avaient déclenché par leur mode de vie. On m’a expliqué qu’il fallait éteindre les lumières pour économiser l’énergie et recycler le papier pour sauvegarder les ressources. Je me rappelle m’être dit qu’il était très surprenant que les êtres humains, qui sont une espèce animale parmi d’autres, puissent avoir le pouvoir de changer le climat de la Terre. Parce que, s’ils avaient ce pouvoir, et si cela était réellement en train de se passer, je me disais, on ne parlerait plus de rien d’autre. On n’entendrait parler que de ça dès qu’on allumerait la télé. Les unes des journaux, les radios… tout le monde devrait ne parler que de ça. Comme s’il y avait une guerre mondiale en cours. Mais non, personne n’en parlait. Si brûler des combustibles fossiles était mauvais au point de menacer notre existence même, est-ce qu’on serait en train de continuer notre vie ordinaire comme si de rien n’était ? Pourquoi n’y avait-il pas de restrictions ? Pourquoi cela n’avait-il pas été interdit ?
Pour moi, cela ne collait pas. C’était trop irréel.
Et puis quand j’ai eu onze ans, je suis tombée malade. J’ai fait une dépression. J’ai arrêté de parler et de manger. En deux mois, j’avais perdu 10 kilos. Ensuite, on m’a diagnostiqué un syndrôme d’Asperger, un TOC, et un mutisme sélectif. Ce qui veut dire en résumé que je ne parle que quand je pense que c’est vraiment nécessaire.
Aujourd’hui, nous sommes dans un de ces moments.
Pour nous, les autistes, presque tout est noir ou blanc. Nous sommes très mauvais pour mentir, et généralement nous ne trouvons pas beaucoup de plaisir à participer aux jeux sociaux que vous, les autres, semblez adorer. Par certains aspects, j’ai l’impression que nous, les autistes, sommes les personnes normales, et que les autres sont assez étranges. Et c’est tout particulièrement le cas en ce qui concerne la crise globale des ressources liée aux limites de la planète. Tout le monde passe son temps à dire que le changement climatique est une menace pour l’existence de notre espèce et que c’est la question la plus cruciale de toutes. Et pourtant, tout le monde continue à vivre comme avant.
Moi, ça, je n’arrive pas à le comprendre. Parce que si les émissions de gaz doivent s’arrêter, alors il faut arrêter les émissions, point. Pour moi, c’est noir ou c’est blanc. Il n’y a pas de zone grise dans les questions de survie. Soit nous continuons à exister en tant que civilisation, soit nous arrêtons. C’est tout.
Il faut que nous changions.
Des pays riches comme la Suède doivent commencer à réduire leurs émissions d’au moins 15% chaque année. Et ça, c’est juste pour rester en-dessous du seuil de 2° de réchauffement. Sachant que le GIEC a montré récemment qu’il faudrait plutôt viser 1,5° pour réduire de manière significative les impacts sur le climat. Mais nous pouvons à peine imaginer ce que cela signifie en termes d’effort de réduction des émissions.
Vous pourriez imaginer que les médias, et chacun de nos dirigeants, ne parlent de rien d’autre que de cette question-là. Mais non : ils ne la mentionnent même pas.
De même, personne ne parle des gaz à effets de serre déjà emprisonnés dans le système climatique. Ni du fait que la pollution de l’air masque une partie du réchauffement. Si bien que, si nous arrêtons du jour au lendemain de brûler des combustibles fossiles, nous aurons encore une élévation mécanique de la température globale qui continuera jusqu’à atteindre peut-être 0,5 ou 1,1° celsius supplémentaire.
En outre, presque personne ne s’alarme du fait que nous sommes au milieu d’une sixième extinction de masse, avec environ 200 espèces animales qui s’éteignent chaque jour ; que le taux d’extinction est aujourd’hui entre 1000 et 10 000 fois plus élevé que ce qui était jusqu’ici considéré comme normal.
De même, presque personne ne parle jamais de la question de l’équité, ou de la justice climatique, pourtant mentionnée à plusieurs reprises dans l’Accord de Paris, et qui est absolument indispensable pour que celui-ci fonctionne à l’échelle mondiale. Cela signifie que les pays riches doivent complètement cesser leurs émissions après l’équivalent de 6 à 12 ans d’émissions au taux actuel, afin que des pays plus pauvres puissent avoir encore une chance d’augmenter leur niveau de vie en s’équipant d’infrastructures que nous avons déjà construites chez nous : des routes, des écoles, des hôpitaux, des accès à l’eau potable, l’électricité, etc. En effet, comment pouvons-nous attendre de pays comme l’Inde ou le Nigeria de s’occuper de la crise climatique si nous, qui avons déjà tout, ne nous en soucions pas une seconde, et ne respectons même pas les promesses que nous avons faites dans le cadre de l’accord de Paris ?
Alors, pourquoi ne sommes-nous pas en train de réduire nos émissions ? Pourquoi, au contraire, sont-elles encore en train d’augmenter ? Est-ce que nous sommes en train de causer de manière parfaitement consciente une extinction de masse ? Sommes-nous mauvais ?
Non, bien sûr que non. Les gens continuent de faire ce qu’ils font parce que la vaste majorité n’a pas la moindre idée des conséquences concrètes que la crise a, et va avoir, sur leur vie quotidienne. Et ils ne sont pas conscients de l’urgence des changements qu’il faut faire.
Nous croyons tous que nous savons, et nous croyons tous que tout le monde sait. Mais ce n’est pas le cas.
Et d’ailleurs, comment les gens pourraient-ils être au courant ? S’il y avait réellement une crise, doivent-ils penser, et si cette crise était causée par nos émissions, on en verrait au moins certains signes. Des villes inondées, et même plus que ça. Des dizaines de milliers de morts, et des pays entiers en ruine. On aurait des restrictions.
Mais non. Et personne n’en parle. Il n’y a pas de réunions d’urgence, pas de gros titres dans les journaux, pas de flashs spéciaux d’actualité. Bref, personne ne se comporte comme si nous étions en crise.
Même les scientifiques spécialistes du climat, ou les politiciens écologistes, continuent de prendre l’avion pour se déplacer aux quatre coins du monde, de manger de la viande et des produits laitiers.
Si j’atteins l’âge de cent ans, je serai vivante en l’an 2103. Mais si vous considérez le futur aujourd’hui, il est impossible d’imaginer un avenir au-delà de l’âge de 2050. À cette date, dans le meilleur de cas, je n’aurai pas encore vécu la moitié de ma vie. Que va-t-il se passer ensuite ? En l’an 2078, je fêterai mon 75e anniversaire. Si j’ai des enfants, ou des petits-enfants, peut-être qu’ils passeront cette journée-là avec moi. Peut-être qu’ils me poseront des questions sur vous – les gens qui vivaient en 2018. Peut-être qu’ils me demanderont pourquoi vous n’avez rien fait quand il était encore temps d’agir. Ce que nous choisissons de faire ou de ne pas faire aujourd’hui va avoir des conséquences directes sur ma vie entière et sur les vies de mes enfants et petits-enfants. Ce que nous choisissons de faire ou de ne pas faire aujourd’hui, les générations futures ne pourront pas rebrousser le temps et revenir dessus.
C’est pourquoi, quand l’année scolaire a commencé en août de cette année, j’ai décidé que cela suffisait. Je me suis assise par terre devant le Parlement suédois. J’ai fait la grève de l’école, pour le climat.
Certains vont dire que je ferais mieux d’être à l’école. Certains vont dire que je ferais mieux d’étudier, puis de devenir une scientifique, pour pouvoir résoudre la crise climatique.
Mais la crise climatique a déjà ses solutions. Nous connaissons le mal, et nous en connaissons les remèdes. La seule chose qu’il manque, c’est la volonté. Il faut juste qu’on se réveille et qu’on change notre façon de vivre.
Et pourquoi irai-je faire des études pour préparer un futur qui va bientôt s’évanouir, pendant que personne ne fait quoi que ce soit pour le préserver ? Et pourquoi cela vous semble-t-il si important d’aller apprendre des faits dans des écoles, quand les faits les plus importants que nous enseigne la science la plus pointue issue de ce même système éducatif est ouvertement ignorée par nos politiciens et par la société ?
Certains disent que la Suède est un petit pays, et que ce que nous y faisons n’a pas beaucoup de poids. Mais moi, je pense que si quelques enfants peuvent faire les gros titres des journaux du monde entier juste en n’allant pas à l’école pendant quelques semaines, alors imaginez ce que nous pourrions faire tous ensemble si nous le voulions.
Nous arrivons presque à la fin de mon discours. La fin des discours, en général, c’est là où les gens se mettent à parler d’espoir. Ils parlent de panneaux solaires, d’énergie éolienne, d’économie circulaire, et tout ça. Mais je ne vais pas faire cela. Parce que ça fait 30 ans qu’on est baignés dans un discours optimiste, revigorant, et qu’on se fait vendre des idées positives. Et, excusez-moi de le dire, mais si cela marchait, les émissions auraient déjà cessé aujourd’hui. Et ce n’est pas le cas.
Et, oui, bien sûr, nous avons besoin d’espoir. Bien sûr. Mais il y a une chose dont nous avons beaucoup plus besoin que d’espoir, à présent : c’est d’action. D’ailleurs, quand on commence à agir, l’espoir est partout. Alors, au lieu de chercher des raisons d’espérer, cherchez des moyens d’agir. Après cela, l’espoir suivra.
À l’heure actuelle, nous utilisons 100 millions de barils de pétrole par jour. Il n’y a aucune politique pour changer cette situation. Il n’y a pas de règles pour forcer ce pétrole à rester sous terre. Donc, nous ne pouvons pas changer le monde en respectant les règles, parce que les règles elles-même doivent être changées.
Tout doit changer. Et ça doit commencer maintenant.
Merci.
GREEK TRANSLATION
Όταν ήμουν περίπου 8 ετών, άκουσα πρώτη φορά για κάτι που ονομαζόταν “κλιματική αλλαγή” ή “θέρμανση του πλανήτη”. Απ’ ότι φαίνεται, ήταν κάτι που οι άνθρωποι δημιούργησαν με τον τρόπο ζωής τους. Μου είπαν να σβήνω τα φώτα για εξοικονόμηση ενέργειας και να ανακυκλώνω το χαρτί για εξοικονόμηση πόρων. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν, ότι ήταν πολύ περίεργο το γεγονός ότι οι άνθρωποι, οι οποίοι μεταξύ άλλων είναι ένα ζωικό είδος, θα μπορούσαν να αλλάξουν το κλίμα της Γης. Διότι, αν μπορούσαμε, και αν πραγματικά συνέβαινε, δεν θα μιλούσαμε για τίποτε άλλο. Με το που άνοιγες την τηλεόραση, όλα θα αφορούσαν αυτό. Επικεφαλίδες, ράδιο, εφημερίδες: δεν θα διάβαζες ή άκουγες για τίποτε άλλο. Σαν να γινόταν ένας παγκόσμιος πόλεμος, για τον οποίο κανένας δεν μιλούσε. Αν η καύση ορυκτών καυσίμων ήταν τόσο κακή που απειλούσε την ίδια μας την ύπαρξη, πώς θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι απλά όπως πριν; Γιατί δεν υπήρξαν περιορισμοί; Γιατί δεν έγινε παράνομο;
Για μένα, αυτό δεν συνέβη. Ήταν εξωπραγματικό.
Έτσι, όταν ήμουν 11 ετών, αρρώστησα, έπεσα σε κατάθλιψη, σταμάτησα να μιλάω και σταμάτησα να τρώω. Σε δύο μήνες έχασα περίπου 10 κιλά βάρους. Αργότερα, διαγνώσθηκα με το σύνδρομο Άσπεργκερ, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD) και επιλεκτικό μουτισμό. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι μιλάω μόνο, όταν νομίζω ότι είναι απαραίτητο.
Αυτή είναι μια από αυτές τις στιγμές.
Για όλους εμάς, που ανήκουμε σε αυτό το φάσμα, σχεδόν όλα είναι ασπρόμαυρα. Δεν είμαστε πολύ καλοί στα ψέματα και συνήθως δεν απολαμβάνουμε να συμμετέχουμε στα κοινωνικά παιχνίδια που τόσο αρέσουν σε όλους εσάς. Νομίζω ότι, από πολλές απόψεις, εμείς οι αυτιστικοί είμαστε οι κανονικοί και εσείς οι υπόλοιποι, πολύ περίεργοι. Ειδικά όταν πρόκειται για την περιβαλλοντική κρίση: όπου όλοι λένε συνέχεια ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια υπαρξιακή απειλή και το πιο σημαντικό ζήτημα όλων. Και όμως, συνεχίζουν να λειτουργούν ακριβώς όπως πριν.
Δεν μπορώ να το καταλαβω. Επειδή αν οι εκπομπές πρέπει να σταματήσουν, τότε εμείς πρέπει να σταματήσουμε τις εκπομπές. Για μένα, αυτό είναι ή μαύρο ή λευκό. Δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες όταν πρόκειται για επιβίωση. Είτε συνεχίζουμε ως πολιτισμός είτε όχι.
Πρέπει να αλλάξουμε.
Πλούσιες χώρες όπως η Σουηδία πρέπει να αρχίσουν να μειώνουν τις εκπομπές τους τουλάχιστον κατά 15% ετησίως. Και αυτό, ώστε να μπορέσουμε να παραμείνουμε κάτω από το στόχο των 2°C αύξησης της θερμοκρασίας. Ωστόσο, όπως πρόσφατα έδειξε η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC), η επιδίωξη του 1,5 ° Κελσίου θα μείωνε σημαντικά τις κλιματικές επιπτώσεις. Αλλά μπορούμε μόνο να φανταστούμε, τι σημαίνει αυτό για τη μείωση των εκπομπών.
Θα σκεφτόταν κάποιος ότι τα μέσα ενημέρωσης και κάθε ένας από τους ηγέτες μας δεν θα μιλούσε για τίποτα άλλο. Αλλά ποτέ δεν αναφέρουν κάτι σχετικά.
Ούτε αναφέρει κάνεις ότι τα αέρια του θερμοκηπίου έχουν ήδη κλειδωθεί στο σύστημα. Ούτε ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση κρύβει θερμότητα; που σημαίνει ότι ακόμη και αν σταματήσουμε να καίμε ορυκτά καύσιμα, έχουμε ήδη ένα επιπλέον στρώμα θερμότητας – που μπορεί να κυμαίνεται από 0,5 έως 1,1 ° Κελσίου.
Επιπλέον, σπάνια μιλάει κάποιος για το γεγονός ότι είμαστε στη μέση της έκτης μαζικής εξαφάνισης: με έως και 200 είδη να εξαφανίζονται κάθε μέρα. Και ο ρυθμός εξαφάνισης είναι σήμερα μεταξύ 1000 και 10. 000 φορές υψηλότερος από ό, τι θεωρείται φυσιολογικό.
Ούτε μιλάει κανείς για την ισότητα ή την κλιματική δικαιοσύνη, που φυσικά αναφέρεται ρητά παντού στη συμφωνία του Παρισιού, η οποία είναι απολύτως απαραίτητη για να μπορέσει να λειτουργήσει σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτό σημαίνει ότι οι εκπομπές των πλούσιων χωρών πρέπει να μειωθούν στο μηδέν μέσα σε διάστημα 6 έως 12 ετών, με βάση το σημερινό ρυθμό εκπομπών. Και αυτό ώστε οι άνθρωποι των φτωχότερων χωρών να μπορέσουν να αυξήσουν το βιοτικό τους επίπεδο, δημιουργώντας ορισμένες από τις υποδομές που εμείς έχουμε ήδη οικοδομήσει, όπως δρόμοι, σχολεία, νοσοκομεία, καθαρό πόσιμο νερό, ηλεκτρική ενέργεια κλπ. Επειδή, πώς μπορούμε να περιμένουμε ότι χώρες όπως η Ινδία ή η Νιγηρία θα ενδιαφερθούν για την κλιματική κρίση, αν εμείς, που ήδη έχουμε τα πάντα, δεν ενδιαφερόμαστε ούτε ένα δευτερόλεπτο γι ‘αυτό ή για τις πραγματικές δεσμεύσεις σχετικά με τη συμφωνία του Παρισιού;
Γιατί λοιπόν δεν μειώνουμε τις εκπομπές μας; Γιατί αυξάνονται στην πραγματικότητα; Προκαλούμε εν’ γνώσει μας μαζική εξαφάνιση; Είμαστε κακοί;
Οχι φυσικά όχι. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να κάνουν αυτό που κάνουν επειδή η μεγάλη πλειοψηφία δεν έχει ιδέα για τις πραγματικές συνέπειες στην καθημερινότητά της. Και δεν γνωρίζουν ότι απαιτείται ταχεία αλλαγή.
Όλοι πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε και όλοι πιστεύουμε ότι όλοι γνωρίζουν. Αλλά αυτό δεν ισχύει.
Γιατί, πώς θα μπορούσαμε; Εάν υπήρξε πραγματικά κρίση και εάν αυτή η κρίση προκλήθηκε από τις εκπομπές μας, θα βλέπαμε τουλάχιστον κάποια σημάδια. Όχι μόνο πλημμυρισμένες πόλεις. Δεκάδες χιλιάδες νεκροί και ολόκληρα έθνη στοιβαγμένα σε σωρούς σαν κατεδαφισμένα κτίρια. Θα είχαμε κάποιους περιορισμούς.
Αλλά όχι. Και κανείς δεν μιλάει γι ‘αυτό. Δεν υπάρχουν συναντήσεις έκτακτης ανάγκης, δεν υπάρχουν πρωτοσέλιδα, δεν υπάρχουν έκτακτα δελτία. Κανείς δεν ενεργεί σαν να βρισκόμαστε σε κρίση.
Ακόμα και οι περισσότεροι περιβαλλοντικοί επιστήμονες ή πράσινοι πολιτικοί συνεχίζουν να ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο, να τρώνε κρέας και γαλακτοκομικά προϊόντα.
Εάν φτάσω 100 ετών, θα είμαι ζωντανή το έτος 2103. Όταν σκέφτεστε σήμερα το μέλλον, δεν σκέφτεστε πέρα από το έτος 2050. Μέχρι τότε, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα έχω ζήσει τη μισή μου ζωή. Τι θα συμβεί μετά? Το έτος 2078, θα γιορτάσω τα 75α γενέθλιά μου. Αν έχω παιδιά ή εγγόνια, ίσως περάσουν εκείνη την ημέρα μαζί μου. Ίσως με ρωτήσουν για σας, τους ανθρώπους που ζούσαν το 2018. Ίσως ρωτήσουν, γιατί δεν κάνατε τίποτα, ενώ ήταν ακόμα καιρός να ενεργήσετε. Αυτό που κάνουμε ή δεν κάνουμε τώρα, θα επηρεάσει όλη μου τη ζωή και τη ζωή των παιδιών και των εγγονιών μου. Αυτό που κάνουμε ή δεν κάνουμε τώρα, εγώ και η γενιά μου δεν θα μπορούμε να το ανατρέψουμε στο μέλλον.
Έτσι, όταν ξεκίνησε το σχολείο τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, αποφάσισα ότι αυτό ήταν αρκετό. Κάθησα έξω από το σουηδικό κοινοβούλιο και ξεκίνησα μια “Σχολική Διαμαρτυρία” για την κλιματική αλλαγή.
Μερικοί λένε ότι αντ’ αυτού θα έπρεπε να είμαι στο σχολείο. Κάποιοι λένε ότι πρέπει να σπουδάσω, να γίνω περιβαλλοντικός επιστήμονας, ώστε να μπορέσω να βρω λύση για την κλιματική κρίση.
Αλλά η κλιματική κρίση έχει ήδη λυθεί. Έχουμε ήδη όλα τα δεδομένα και τις λύσεις. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ξυπνήσουμε και να αλλάξουμε.
Και γιατί πρέπει να σπουδάσω για ένα μέλλον που σύντομα δεν θα υπάρχει, όταν κανείς δεν κάνει κάτι για να σώσει αυτό το μέλλον; Και ποιο είναι το νόημα εκμάθησης γεγονότων στο σχολείο, όταν τα πιο σημαντικά γεγονότα, προερχόμενα από τους καλύτερους επιστήμονες που προέρχονται από αυτό το ίδιο σχολικό σύστημα, δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα για τους πολιτικούς και την κοινωνία μας;
Ορισμένοι λένε ότι η Σουηδία είναι μόνο μια μικρή χώρα και ότι δεν έχει σημασία τι κάνουμε. Νομίζω όμως ότι αν μερικά παιδιά μπορούν να γίνουν πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο απλώς και μόνο επειδή δεν πηγαίνουν στο σχολείο για μερικές εβδομάδες, φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε όλοι μαζί αν θέλαμε;
Τώρα είμαστε σχεδόν στο τέλος της ομιλίας μου και συνήθως σε αυτό το σημείο οι άνθρωποι μιλάνε για ελπίδα. Φωτοβολταϊκά, αιολική ενέργεια, κυκλική οικονομία κ.ο.κ. Αλλά δεν πρόκειται να το κάνω αυτό. Εδώ και 30 χρόνια ακούμε εμψυχωτικές ομιλίες και μας πουλάνε θετικές ιδέες. Και λυπάμαι, αλλά δεν λειτουργεί, γιατί αν λειτουργούσε, οι εκπομπές θα είχαν μειωθεί μέχρι τώρα. Δεν έχουν.
Και ναι, χρειαζόμαστε ελπίδα. Φυσικά και χρειαζόμαστε. Αλλά το μόνο πράγμα που χρειαζόμαστε περισσότερο από την ελπίδα είναι η δράση. Μόλις αρχίσουμε να δρούμε, η ελπίδα θα βρίσκεται παντού. Έτσι, αντί να ψάχνετε για ελπίδα, αναζητήστε δράση. Τότε και μόνο τότε θα έρθει η ελπίδα.
Σήμερα χρησιμοποιούμε 100 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου κάθε μέρα. Δεν υπάρχει πολιτική για να αλλάξει αυτό. Δεν υπάρχουν κανόνες για να κρατήσουν αυτό το πετρέλαιο στο έδαφος. Επομένως, δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο παίζοντας με τους κανόνες, επειδή οι κανόνες πρέπει να αλλάξουν.
Όλα πρέπει να αλλάξουν και αυτό πρέπει να ξεκινήσει σήμερα.
Σας ευχαριστώ.
ITALIAN TRANSLATION
La prima volta che ho sentito parlare di “cambiamento climatico” o “riscaldamento globale” è stato quando avevo circa otto anni. A quanto pare, era opera degli essere umani e del nostro stile di vita. Mi è stato detto di spegnere le luci per risparmiare energia e di riciclare la carta per risparmiare risorse. Mi ricordo che pensai che era molto strano il fatto che gli esseri umani, che non sono altro che un’altra specie di animale, fossero in grado di modificare il clima dell’intero pianeta. Perché se lo fossimo, e se il cambiamento fosse stato reale, non avremmo parlato di nient’altro. Non appena avessimo acceso la TV, ogni programma ne avrebbe parlato. Ogni titolo, radio, quotidiano: nessuno avrebbe mai discusso o ascoltato nessun altro argomento. Era come se ci fosse una guerra mondiale in corso e nessuno ne stesse parlando. Se l’utilizzo di combustibili fossili era veramente tanto nocivo da mettere a rischio la nostra stessa esistenza, come potevamo continuare come se nulla fosse? Perché non c’erano restrizioni? Perché non era stato messo al bando?
Dal mio punto di vista, tutto questo non aveva senso. Era surreale.
E così, quando avevo 11 anni, mi sono ammalata, vittima della depressione, smisi di parlare e smisi di mangiare. In due mesi persi circa 10kg. In seguito mi vennero diagnosticate la sindrome di Asperger, in disturbo ossessivo-compulsivo e mutismo selettivo. In breve, questo significa che parlo solo quando lo ritengo necessario.
Questo è uno di questi momenti necessari.
Per noi che siamo sullo spettro autistico, quasi tutto è definito in termini assoluti di bianco o nero. Non siamo bravi a mentire e in genere non ci divertiamo a destreggiarci nelle dinamiche sociali che a tutti gli altri sembrano piacere così tanto. Penso che, per molti versi, siamo noi autistici quelli normali, e che tutti gli altri siano quelli che si comportano in modo decisamente strano. Soprattutto per quanto riguarda la crisi della sostenibilità: tutti continuano a ripetere che il cambiamento climatico è una minaccia alla nostra stessa esistenza e il problema più grande ed importante della nostra epoca. Eppure, tutti continuano a vivere e comportarsi come sempre..
Questonon lo capisco. Perché se è necessario fermare le emissioni, allora dobbiamo fermare le emissioni. Per me è o bianco e nero. Non esistono sfumature quando si tratta della nostra sopravvivenza. O continueremo ad esistere insieme alla nostra civilizzazione, oppure no.
Dobbiamo cambiare.
I paesi ricchi come la Svezia devono iniziare a ridurre le emissioni almeno del 15% ogni anno per permetterci di mantenere il riscaldamento sotto la soglia dei 2°. Eppure l’IPCC ha recentemente dimostrato che gli effetti sul clima sarebbero molto ridotti se la nostra soglia fosse abbassata al 1,5°%. Ma possiamo solo immaginare cosa significhi in termini di necessaria riduzione delle emissioni.
Verrebbe da pensare che i media e ogni singolo leader politico non dovrebbero parlare di nient’altro. Eppure non ne fanno mai nemmeno parola.
Nessuno parla nemmeno del fatto che i gas serra sono già parte del nostro sistema. O del fatto che l’inquinamento atmosferico nasconde parte del riscaldamento: questo significa che, anche nel momento in cui smetteremo di usare combustibili fossili, la temperatura continuerà ad aumentare. Potenzialmente da 0,5° a 1.1° in più.
Inoltre, praticamente nessuno parla del fatto che siamo nel pieno della sesta estinzione di massa, con 200 specie che si estinguono ogni singolo giorno. O del fatto che il tasso di estinzione è oggi tra le 1000 e le 10000 volte più rapido della norma.
E praticamente nessuno parla dell’aspetto dell’equità o della giustizia climatica, nonostante siano principi riconosciuti dal trattato di Parigi e che sono assolutamente necessari affinché l’accordo funzioni su scala globale. Significa che i paesi ricchi devono azzerare le proprie emissioni entri o prossimi 6 o 12 anni, in modo di dare ai paesi più poveri la possibilità di aumentare il propri standard di vita costruendo alcune delle infrastrutture che noi già abbiamo. Strade, scuole, ospedali, acqua potabile, elettricità e via dicendo. Perché come possiamo aspettarci che paesi come l’India o la Nigeria si preoccupino del cambiamento climatico se noi, che abbiamo già tutto, non ce ne preoccupiamo affatto e non rispettiamo gli impegni presi a Parigi?
Quindi perché non stiamo riducendo le nostre emissioni? Perché, invece, stanno addirittura aumentando? Stiamo causando un’estinzione di massa in modo volontario? Siamo esseri malvagi?
No, certo che no. La gente continua a fare quello che fa da sempre perché la stragrande maggioranza non ha la più vaga idea riguardo alle vere conseguenze sulla loro vita quotidiana. E non sanno che è necessario cambiare rapidamente.
Pensiamo sempre di sapere già tutto e che lo sappiano anche gli altri. Ma non è così.
E come facciamo a saperlo? Se davvero ci fosse una crisi, e se la crisi fosse causata dalle nostre emissioni, alcuni segnali sarebbero visibili. Non solo città allagate. Decine di migliaia di morti e intere nazioni rase al suolo, ora piene solo di macerie. Vedremmo anche alcune restrizioni.
Invece no. E nessuno ne parla. Non ci sono riunioni speciali, nessuna notizia dell’ultim’ora. Nessuno si comporta come se fossimo nel pieno di una crisi.
Anche la maggior parte degli scienziati del clima e dei politici “verdi” continua a volare in giro per il mondo, a mangiare carne e latticini.
Se dovessi vivere fino a 100 anni, sarò ancora in vita nell’anno 2103. Quando tutti noi pensiamo al futuro oggi, nessuno pensa oltre all’anno 2050. A quel punto avrò vissuto, nella migliore delle ipotesi, nemmeno metà della mia vita. E cosa succederà dopo? Nel 2078 festeggerò i miei 75 anni. Se avrò figli e nipoti, forse trascorreranno quella giornata con me. Forse mi chiederanno di voi, le persone del 2018. Forse mi chiederanno perché non avete fatto niente quando era il momento di agire. Quello che facciamo e non facciamo adesso avrà ripercussioni su tutta la mia vita e le vite dei miei figli e dei miei nipoti. A quello che facciamo o non facciamo ora, la mia generazione non potrà rimediare in futuro.
Per questo, quando la scuola è iniziata lo scorso agosto, ho deciso che ne avevo avuto abbastanza. Mi sono seduta per terra davanti al parlamento svedese. Ho fatto sciopero dalla scuola per il clima.
Alcuni dicono che, invece, dovrei andare a scuola. Alcuni dicono che dovrei studiare e diventare uno scienziato del clima per trovare una soluzione alla crisi climatica.
Ma la crisi climatica è già stata risolta. Abbiamo già tutti i fatti e tutte le soluzioni. Tutto quello che resta da fare è svegliarci e cambiare.
E perché dovrei studiare per prepararmi ad un futuro che non esiste, quando nessun altro sta facendo qualcosa per salvare questo futuro? E che senso ha imparare fatti a scuola, quando i fatti più importanti prodotti da questo stesso sistema scolastico non hanno palesemente nessun valore per i nostri politici e per la nostra società?
Alcuni dicono che la Svezia è solo un piccolo paese e che non importa cosa facciamo. Io credo invece che se una manciata di bambini riescono a finire in prima paginasui giornali semplicemente saltando la scuola per qualche settimana, immaginate cosa potremmo realizzare tutti insieme, se solo lo volessimo.
Siamo quasi alla fine del mio discorso e questo è il momento in cui di solito si parla di speranza. Pannelli solari, energia eolica, economia circolare, e via dicendo. Ma non ho intenzione di farlo. Abbiamo già avuto 30 anni di discorsi di incoraggiamento e promulgazione di idee positive. Mi dispiace dirlo ma non funzionano, perché se funzionassero ce ne saremmo già accorti e le emissioni sarebbero state ridotte a questo punto. Così non è stato.
Ed è vero, abbiamo bisogno di speranza. Certo che sì. Ma quello di cui abbiamo ancora più bisogno è agire. Una volta che iniziamo a fare qualcosa, la speranza è ovunque. Invece che cercare speranza, cercate di agire. Solo allora la speranza verrà da sé.
Al giorno d’oggi utilizziamo 100 milioni di barili di petrolio ogni singolo giorno. Non esistono politiche per cambiare questo consumo. Non ci sono leggi per lasciare questo petrolio sottoterra. Ed ecco perché non possiamo cambiare il mondo seguendo le regole, perché le regole devono cambiare.
Tutto deve cambiare, e il cambiamento deve iniziare oggi.
Grazie.
Wozukunft 
Reblogged this on blog.weitzenegger.de.
LikeLike